Η διαφορά

Ξένος είπαμε;
Κάπως έτσι...
Εγώ το είπα σαν σκληρή λέξη।
Εσύ το ένιωθες πάντα।
Εκεί είναι η διαφορά...

Κρίμα!

Πόση κακία μπορεί να κρύβει μέσα η ψυχή σου;
Πόση;
Έχω τρομάξει!
Αυτό θα πει δυστυχία!
Λυπάμαι για την δυστυχία που κουβαλάς।
Όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να σου την πάρω, να σε απαλλάξω, να την πετάξω μακρυά, να μην πονάς πια, να μην είσαι κακός...
Φοβάμαι πως θα την κουβαλάς μαζί σου και στο επόμενο ταξίδι ζωής...
Τρέφεσαι και ζεις απ' αυτήν। Έτσι έχεις μάθει। Κακό πράγμα η συνήθεια...
Κρίμα!
Και για σένα και για μένα!

Αντίο σε έναν ΞΕΝΟ

...........................
Τόση στεναχώρια δεν την άντεξα।
Γι' αυτό την έδιωξα।
Γι' αυτό σου είπα ΤΕΛΟΣ
Για να μη σου ξαναδώσω την ευκαιρία να με ξαναπονέσεις
Μεγάλωσα πια।
Δεν το είχες καταλάβει
********************
Ήταν οκτώ Σεπτέμβρη २००७। (δύο χιλιάδες επτά)
**********
Θα το θυμάμαι...
**********
Όχι, δε σε συγχωρώ!
Ούτε για όσα έκανες,
ούτε για όσα είπες।
ΤΕΛΟΣ
Δένει με το
ΞΕΝΟΣ
******

Ξένος, για πάντα ΞΕΝΟΣ!
Κι ας είσαι τόσο γνωστός....

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.» (σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Όρκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.
Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά.
Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515.
Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Χρόνια Πολλά για τις Άγιες μέρες που έρχονται!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Ένα γράμμα Γιάννης Πάριος

Σου γράφω ένα γράμμα
όχι πως θέλω να στο δώσω
Να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου...

Η ώρα είναι δώδεκα, σ' αγαπώ
όπως στις έντεκα, στις δέκα, στις οχτώ
Δεν θέλω άλλο τίποτα
είναι πια κάθε μου κύταρρο γεμάτο σ' αγαπώ
Είμαι γύρω σου, είμαι πλάι σου
φώναξέ με, είμαι για σένα...

Μες τα μάτια μου
Μες τα χέρια μου
μόνο η δικιά σου η μορφή
Είμαι δικός σου...

Σου γράφω ένα γράμμα
όχι πως θ'ελω να στο δώσω

Η ώρα είναι δώδεκα
Σ΄αγαπώ όπως στις έντεκα, στις δέκα στις οχτώ...
Είναι πια κάθε μου κύταρρο γεμάτο σ' αγαπώ
Είμαι γύρω σου, είμαι πλάι σου,
Φώναξέ με!
Είμαι για σένα....

Μάσκες

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μάσκες, ούτε στις Απόκριες, ούτε στη ζωή.
Πάντα με τρόμαζαν και με τρομάζουν.

Στους φίλους!

Εσείς ξεχωρίζετε απ' τους γνωστούς!
Γι' αυτό είστε και λίγοι!
Κοντά σας.... όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες.
Ψυχικά, πάντα!

Στους συγγενείς!

Είμαστε τόσο πολλοί!
Σας νοιάζομαι!
Να το θυμάστε!
Θέλω να είστε όλοι σας καλά!
Δεν μπορώ να είμαι το ίδιο "κοντά" με όλους.
Τότε θα έπρεπε όλη μέρα να τηλεφωνώ και να ταξιδεύω!
Λογικά, δεν γίνεται.
Όχι, τόσα παράπονα λοιπόν!

Στα αδέλφια

Ενωμένοι σαν γροθιά θα καταφέρουμε περισσότερα.
Το αίμα νερό δεν γίνεται
κι αν γίνεται,
δεν πίνεται!
Εγώ σας αγαπώ και μου λείπετε όλοι το ίδιο!

Στον άντρα μου!

Άντρα μου, σ' ευχαριστώ που είμαστε από παιδιά μαζί!
Να μ' αγαπάς!
Κι αν κουραστείς να μ' αγαπάς, μην φύγεις!
Έχω κάνει μια ευχή:
"Να γεράσουμε μαζί!"

Στα παιδιά μου!

Να είστε γερά παιδιά μου!
Η χαρά σας, χαρά μου!
Όπως και η λύπη.
Αυτή όλη δικιά μου!
Όπως κάθε μάνα.

Στους γονείς που λείπουν!

"Αιωνία η μνήμη σας!"
Φροντίζω πάντα γι' αυτό και το ξέρετε!

Στον Θεό!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε Σένα Θεέ!
Εσύ ξέρεις!
Εσύ μου έδωσες την ζωή!

Στη ζωή!

Αγαπημένη μου ζωή!
Μαζί πάμε παρακάτω....
Με τα καλά σου και τα στραβά σου.
Αρκεί που είμαστε μαζί!
Αν δεν ήμασταν, πως θα έγραφα;

Σε μένα το πρώτο!

Κάποτε έγραφα πολλά γράμματα.
Από παιδί το έκανα αυτό.
Τώρα δεν είμαι πια παιδί.
Ακόμα στέλνω και παίρνω γράμματα.
Όχι όμως όπως παλιά.
Αραιά και που γράφω, το ίδιο αραιά παίρνω.
Άλλαξαν οι εποχές.
Βγήκαν τα τηλέφωνα, τα κινητά, το ίντερνετ.
Όλα άλλαξαν.
Μαζί τους αλλάζω κι εγώ.
Ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου πότε ήταν καλύτερα.
Τότε ή τώρα;
Σα ρομαντική θα πω "τότε!"
Σα λογική θα πω "τώρα!"
Αυτή η ταχύτητα που μαθαίνεις τα νέα, σε γλυτώνει τουλάχιστον απ' την αγωνία μιας βδομάδας - το λιγότερο - που κάνεις να πάρεις την απάντηση.
Ζυγίζεται άραγε η ταχύτητα αυτή με την αγωνία του "τότε;"

Πόσο άλλαξα ή δεν άλλαξα;